DeVleugelsDesOorlogs |
De Vleugels Des Oorlogs
"De Vleugels Des Oorlogs" is een epische fantasy roman, die vooral de geschiedenis vertelt over Nostramantu, zoon van Sulamon en Feenalaria, dochter van Vandar.Achtergronden
- In het verhaal van The Fairy Tale, is Nostramantu de antagonist en wordt zijn geschiedenis kort verteld door Krandar. Ik wilde de exacte toedracht over Nostramantu al lang in een roman vatten, hetgeen met "De Vleugels Des Oorlogs" is gebeurd.
- Nostramantu en Feenalaria zijn beiden een weergave van mijn eigen persoonlijkheid en de strijd die ik al mijn hele leven voer. Nostramantu vertegenwoordigt mijn duistere zijde, de zijde waarvoor ik altijd bang ben geweest het te worden. Feenalaria vertegenwoordigt mijn drang om altijd zo eerlijk mogelijk te zijn, zelfs als dat van mij eist dat ik partij moet kiezen voor iemand die ik haat met passie en tevens mijn strijd om niet hetzelfde gedrag te vertonen als mensen die ik diep veracht. De reden dat ik er een liefdeskoppeltje van gemaakt heb lag gewoon voor de hand. Op deze manier kon ik makkelijker de twee een reden geven altijd bij elkaar te zijn, maar ook de schade als de zaken echt de verkeerde kant opgaan goed weergeven. Love hurts, after all, en daar weet ik zelf helaas ook alles van.
- Hoewel de stukken waarin ik mezelf beschrijf terwijl ik de dossiers over Nostramantu zou checken op zichzelf fictief zijn, is de situatie waarin ik toen woonde niet fictief. Mijn psychische gesteldheid van die tijd komt ongeveer overheen met hoe hij toen was.
- In de proloog beschrijf ik mezelf toen ik door Etten-Leur fietste. De verkeerssituatie die ik hierin beschrijf is achterhaald, daar dit stukje zich in de jaren '90 afspeelde. De proloog zegt 't ook al. In die tijd liep de rijksweg 58 dwars door Etten-Leur. Vanaf het knooppunt met de A17 liep deze als snelweg naar Etten-Leur waar deze bij de kruising met de Beiaard/Tolhuislaan als snelweg ophield en als N58 verder zou gaan met een behoorlijk stel kruisingen met stoplichten, in de proloog staat de kruising beschreven met de Bischopsmolenstraat en de Markt, die niet meer bestaat. Tegenwoordig staat het gemeentehuis van Etten-Leur precies op die plek. Met heel veel kruisingen en stoplichten zou deze weg dan doorlopen en bij het restaurant Princenville per TOTSO op de A16 aansluiten en weer als A58 verdergaan. Dit restaurant is tevens de naamgever van het knooppunt Princenville, nu de rijksweg om Etten-Leur heen is gelegd, over de volledige lengte een snelweg is. De naam van dit knooppunt was eigenlijk onvermijdelijk daar voordat deze naam offcieel de naam werd van dat verkeerspunt iedereen die in de omgeving Breda woonde het punt al zo noemde omdat het restaurant pal naast het knooppunt stond.
- In zekere zin komt in dit verhaal de "complottheorie" over "deepstate" tot uiting die ten tijden dat ik het werk voltooide wel actueel was. Dat is iets wat ik toen ik nog voorbereidingen trof voor dit verhaal nog niet iets waar ik zo mee bezig was. Toen ik hier meer over hoorde (even ongeacht of deze theorieë nu enigzins op waarheid berusten of niet) vielen de paralellen me wel op.
- Het is altijd mijn opvatting geweest dat wanneer je een ideaal nastreeft je altijd je limieten moet kennen, omdat je anders de grootste bedreiging vormt voor het ideaal wat je zelf ooit najoeg. Deze filosofie stond al centraal in het originele verhaal van The Fairy Tale, maar komt wellicht in dit verhaal nog meer tot uiting.
- De naam van de Befindokoningin "Sylvina" lijkt veel op de naam van mijn detective Elf "Slyvina". Dit was het gevolg van 't feit dat ik vergeten was dat ik de koningin zo genoemd had. Ik heb beide namen uiteindelijk zo gelaten.
- De eerste draft van dit verhaal was voltooid nog voor ik de Slyvina verhalen ben gaan schrijven. Dat de speurder Smohle (een vrouwelijke parodie op Sherlock Holmes) haar bewondering uitspreekt voor Slyvina (die gezien de tijd die tussen de Slyvina-verhalen en dit verhaal al lang en breed aan de gevolgen van ouderdom is overleden ten tijde dat dit verhaal zich afspeelt) is een wijziging geweest om zo het bestaan van de Slyvina serie toch nog even aan te halen.
- Dit verhaal is misschien een van de meest duistere verhalen in mijn gehele oevre tot dus ver, is dus niet geschikt voor "tere zieltjes" en al zeker niet voor kinderen. Het is mijn bewuste keuze geweest dit NIET te censureren en op sommige momenten ook wel degelijk te confronteren, maar het was ook niet mijn bedoeling mezelf (of andere schrijvers) hierin te overtreffen. De lijn van het verhaal was zodanig dat het zo beter uitkwam.
- Spoiler
- Spoiler
- Een aantal "pesterijen" van geweldadige aard die Nostramantu ondergaat zijn gebaseerd op pesterijen waar ikzelf als kind mee te maken heb. Hoewel deze extreme acties niet op mij zijn uitgevoerd, hebben mijn leeftijds genoten er wel mee gedreigd.
- De extreem verwerpelijke vormen van misogynie waar Feenalaria en andere vrouwelijke personages mee geconfronteerd worden heb ik niet eens zelf verzonnen. Het is gebaseerd op de wijze hoe sommige mannen over vrouwen spreken en waar ik eigenlijk altijd al walging van had. Ik heb in dit boek even op zeer confronterende wijze in beeld willen brengen wat dit soort "heren" zich eigenlijk in hun hoofd halen en hoe dat er dan in de praktijk uitziet. Ik had het zelf namelijk niet kunnen bedenken, als ik heel eerlijk ben.
- Ik had waarschijnlijk meer moeite om de beroerde spelling van Sonya op te schrijven dan dat Sonya had een poging te doen het goed te schrijven
- Ik heb zelf een hele grote hekel aan rauwkost. Dit maakte het schrijven van het hoofdstuk waarin Sayonara een rauwkostsalade maakt voor mij heel erg moeilijk en dat was ook de reden dat ik nauwelijks in detail trad over de receptuur.
- Spoiler
Last updated on Wednesday, September 18, 2024; 7:31:39 PM by Jeroen
Index